اشعار

آمد از راه و کشيده است عبا را به سرش           وای از سيـنه سوزان و دل شعـله ورش

همچو شمعی که بسوزد ز شرر آب شود           آب کرد آتش آن زهـر ز پا تا به سرش

از داغ زهـر پـيکـرم آتـش گـرفته است            گـويی تمـام بـستـرم آتـش گـرفـته است

تـر مـی کــنــد لـبـان مـرا کـودکـم ولـی            از تـشنگـی، لب تـرم آتش گـرفته است

وای مـادر مددی کن جگـرم می سوزد            که نه تنهـا جگـرم پا به سرم می سوزد

زهر اثر کرده به زانو و ستون فقرات            جـگـرم پــاره شـده تا کـمـرم می سوزد

ای بـه تـولّای تـو کـمـال ايـمـان رضا!            مهر تو در جسم دين خوب‌تر ازجان رضا!

زائـر قـبرت بَـرَد فخـر بـه بيت‌الحـرام            سائل کويت کـند ناز به سـلطان، رضا!

مـسيـح می دمد از تـربت مـطهـر مـن            فضای طوس نه، عالم بود معطـر من

فـرشـتگـان هـمه زوّار زائـرين منـنـد            بهشت گشته بهشت از بهشت منظر من

ای جـلـوه جـلال خـدا يـا ابـا الـحـسن            وی مظهـر جـمال خـدا يا ابـا الحسن
چون فاطمه تو بضعۀ خيرالبشرشدی            ديدار تو وصــال خـدا يــا ابا الحسن

لب خشک و داغی کـه در سيـنه دارم            ســبب شــد کـه گــودال يــادم بــيــايـد

ابــاصـلــت! آبـی بــزن کــوچـه‌هـا را            قــرار اسـت امــشـب جــوادم بــيــايـد

آســمـان مــديـنــه در ســيــنـه            كوهی از بغض و نالـه ها دارد

چـون شــنــيـده امــام آيـنـه هـا            قـصــد تــرك مــديــنه را دارد

یـا آنـکه بخـوانـید بـه بـالـین پـسرم را           یـا بـر سـر زانــو بـگـذاریـد ســرم را

شب تا به سحرچشم به راهم که نسیـمی           از مـن بـبـرد سـوی مـدیـنه خـبـرم را

سنگ زیر پای تو لعل بدخشان می شود          خار،با فیض نگاهت سرو بستان می شود

گر نسیمی از سر کویت وزد سوی جحیم          دود آن عود و شرارش برگ ریحان می شود

گـلزار خراسان شده صحرای قــیامت           یـا کـرده بـه دل قــافـلـۀ داغ، اقـامـت

از خون جگر دیدۀ معصومه چـو دریا           وز درد و الم فاطمه را خـم شده قامت

سـزد جـاری شـود از دیــده ام خـون            که در خون غرق گردد قصر مأمون
چـه رخ داده کـه مـأمـون سـتـمـکار            شــرار فـتــنــه اش ریــزد ز رخسار

خــراسـان مـی دهــد بـوی مـدیـنــه            خـراسـان کـوه غـم دارد به سـیـنـه

خـراسـان را سـراسـر غـم گـرفـتـه            در و دیــوار آن مــاتــم گـــرفـتــه

 کار تو، همه مهر و وفا بود، رضا جان          پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان

آن لحـظـه که پـرپـر زدی و آه کـشـیدی          معصومۀ مظلومه، کجـا بود رضا جان

فــــراق پــــارۀ تــن؛ مـــیــــوۀ دل            کـشـنـده‌ تـر بـود از زهــر قــاتـــل

پسراشکش به صورت بود جـاری            پـدر پـَر مــی‌زنــد مـانـنـد بـسـمـل

خادمت پشت در قصر خبر می خواهد            از شب مبهم این فـتنه خبر می خواهد

کاش آن خوشه مسموم زبانش میگفت:           لب شیرین تو انگور مگر می خواهد؟

شب هم به قدر دیدۀ تو، پر ستاره نیست           دریای غصه های دلت را، کناره نیست

گفتی به خادمت که درِ حجره را بـبند           یعنی بـرای تشنگـیت، راه چـاره نیست

انـگــور می خـرند پـذیـرایـی ات کـنـند           مهمان جـشن شـوم یهـودایی ات کنند

 شکر خدا که بر بدنت دشنه ای نخورد           قسمت نبـود حضرت یحیایی ات کنند

با سینه ای که آتش از آن شعله می کشید           نـالـه بـرای کـشتـۀ دیـوار و در کـشید

او بود و خاک حجره و یک نالۀ ضعیف           آری نـفـس نفس زدنش تا سحـر کشید

ابری سیـاه، چـشم ترش را گرفته بود           زهری؛ توان مختصرش را گرفته بود

معلوم بود از وَجَنـاتش که رفتنی است           یعنی که رُخصت سفرش را گرفته بود